Chapter VI.

Przypominam, że odblokowałam możliwość komentowania z anonima, więc byłabym niesamowicie szczęsliwa, gdyby komentarzy było więcej ! :D

_______________________________________________________________________________

Jazlyn

Co on tu do cholery robił? Nie zwracając uwagi na niego, ani nie przejmując się nagłym ciepłem, które rozeszło się po moim ciele, postanowiłam go wyminąć.

-Może cię podwieźć?- usłyszałam za swoimi plecami. Poczułam ciarki, które przeszły wzdłuż mojego kręgosłupa. Jakim cudem ten facet wywołuje u mnie tak sprzeczne emocje?

-Nie dzięki- prychnęłam, nie patrząc nawet w jego stronę. Nie miałam ochoty uczestniczyć w jego dziwnych gierkach. Nie wiedziałam o co mu chodzi i szczerze mówiąc- coraz mniej mi się to podobało.

-Jazlyn, daj spokój. Proponuję ci tylko transport do domu. Nic wielkiego- nie ustępował. Najdziwniejsza była jego pewność siebie. Tak jakby wiedział, że prędzej czy później i tak mu ulegnę.

Zatrzymałam się i przyklejając do twarzy sztuczny uśmiech, odwróciłam w jego stronę- Doceniam to, ale jak już powiedziałam, przejdę się- jeszcze raz posyłając mu znaczące spojrzenie, ruszyłam przed siebie. Nie dane mi było jednak zajść zbyt daleko, gdyż po chwili poczułam uścisk na swojej ręce.

-Boże, człowieku jaki jest twój problem?- wybuchłam szarpiąc ręką- czego jeszcze ode mnie chcesz?- wiem, że byłam niemiła, ale zgadnijcie jak bardzo się tym przejmowałam ? To wszystko było tak cholernie dziwne. Mam wrażenie, że od tej pieprzonej sytuacji, kiedy mi pomógł, śledzi mnie i zna każdy mój ruch. Minęło kilka sekund, a na twarzy Cesca zagościł cwaniacki uśmiech, a z jego ust wydostało się ciche parsknięcie. Spojrzałam na niego wściekłym, pytającym wzrokiem.

-Jesteś cholernie seksowna, kiedy się złościsz- powiedział niskim, zachrypniętym głosem wprost do mojego ucha. Zastrzelił mnie tym zdaniem. Stałam jak wryta i nie mogłam się nawet ruszyć, a on patrzył na mnie z coraz większym uśmiechem. Jego to wszystko bawiło ! Nagle jego wzrok, z moich oczu zjechał niżej i zatrzymał się na wysokości mojej szyi. Domyśliłam się, że zapewne zauważył malinkę, którą zostawił, a która jeszcze jest dość widoczna. Czułam, że na moje policzki momentalnie wypływają rumieńce- i uroczo się rumienisz- dodał, a we mnie znów wezbrała złość.

-Dupek!- krzyknęłam i wyrwałam rękę z jego uścisku. Miałam ochotę zetrzeć mu ten kpiący uśmieszek z jego przystojnej twarzy. To znaczy stop! Tego nie było. W każdym razie, jego towarzystwo było bardzo irytujące.

Chciałam odejść, ale zagrodził mi drogę swoim ciałem. Widać, że dobrze się bawił. Szkoda, że tylko on. Stanęłam z rękami skrzyżowanymi na klatce piersiowej i starałam się jak najbardziej pokazać swoje niezadowolenie. W zamian za to, on znów parsknął śmiechem, jednak teraz już nie krył swojego rozbawienia.

-Prościej będzie, jeżeli po prostu wsiądziesz do mojego samochodu- czułam na sobie jego wzrok. Nie chciałam dać za wygraną, tym bardziej, że mu nie ufałam. Skąd mogłam wiedzieć, czy nie jest jakimś psychopatą? Może chce mnie wywieźć do lasu, zabić i zakopać, tak, że nikt nigdy mnie nie znajdzie. Ignorując jednak czarne scenariusze tworzące się w mojej głowie, podeszłam do samochodu i chwyciłam za klamkę.

-Lepiej ci?- warknęłam posyłając mu ironiczny uśmiech. Wsiadłam do środka i zobaczyłam, że Cesc podchodzi mrucząc coś pod nosem.

Po kilku sekundach, jechaliśmy już ulicą z dość dużą prędkością. Wiedziałam, że Fabregas co chwile obraca głowę w moją stronę, jednak ja nadal pozostałam nieugięta. Siedziałam wpatrując się w szybę samochodu i bynajmniej nie miałam zamiaru prowadzić z nim jakiejkolwiek rozmowy, oczywiście poza wskazaniem mu miejsca mojego zamieszkania.

W pewnym momencie, Cesc wyjął z kieszeni swojej kurtki paczkę papierosów i włożył jednego do ust. Odwróciłam się w jego stronę dopiero, gdy poczułam dym papierosowy wdzierający się w moje nozdrza. Kiedy widziałam jak zaciąga się tym papierosem, nie mogłam oderwać od niego wzroku. Jakim cudem, taka na pozór prymitywna czynność, może sprawić, że on wygląda tak cholernie seksownie? Zanim zorientowałam się, że patrzę na niego jak idiotka, on zdążył to już zauważyć. Automatycznie z jego ust wydostało się ciche parsknięcie.

-Patrzysz na mnie jakbyś chciała, żebym cię wziął tu i teraz- jak zwykle pełen taktu, a ja jak zwykle zrobiłam się czerwona. Czy on nie może czasami ugryźć się w język ? Modliłam się, abyśmy jak najszybciej dotarli pod mój dom.

-W twoich snach, Fabregas- mimo wszystko starałam się zachować pozory. Wkurzało mnie to, że jednym zdaniem potrafił sprawić, że zapominałam języka w buzi.

-Nie zaprzeczę- na jego twarzy nadal malował się cwaniacki uśmiech, który z jednej strony strasznie mnie wkurzał, a z drugiej powodował dziwne uczucie w moim brzuchu.

Postanowiłam nie komentować jego słów, aby nie zaczynać kolejnej niepotrzebnej rozmowy, w której Cesc znowu błyśnie jakimś zawstydzającym mnie tekstem. Na moje szczęście po kilku minutach byliśmy już na miejscu. To znaczy ja byłam. Marzyłam o tym, aby jak najszybciej wysiąść z samochodu. Miałam wrażenie, że za chwilę się w nim uduszę. Zamknęłam za sobą drzwi i zobaczyłam, że Cesc robi to samo. Nie miałam siły się z nim już kłócić, więc stanęłam w miejscu i czekałam aż powie to, co ma do powiedzenia i da mi spokój.

-Posłuchaj Jaz- odchrząknął- chciałem cie przeprosić za Pilar i za tą ostatnią sytuację. Wiesz, ona czasami za dużo mówi- powiedział z delikatnym uśmiechem i coraz bardziej się do mnie przysuwał.

Zrobiłam krok w tył, co wyraźnie dało mu do zrozumienia, żeby został tam, gdzie jest.

-Przeprosiny przyjęte, a teraz pozwól, że pójdę już do domu. Myślę, że ty również powinieneś wracać. Twoja dziewczyna może się martwić- odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę drzwi wejściowych.

-To nie jest moja dziewczyna- sprostował. Nawet gdyby tak było, to myślę, że powinien ją również o tym poinformować, bo zdaje się, że ona twierdzi inaczej.

-Cokolwiek- odparłam nawet nie patrząc w jego stronę.

Cesc

Wsiadłem do samochodu i sam nie wiedziałem co o tym myśleć. Miałem nadzieję, że pójdzie mi trochę łatwiej, ale to tylko kwestia czasu, zanim będzie moja. Widzę, że próbuje pokazać, że jest obojętna, ale widziałem jak się na mnie patrzyła w samochodzie. Swoją drogą, było to całkiem zabawne, a jej rumieńce urocze.

Cholera zaczynam gadać jak jakaś cipa.

Potrzebowałem czegoś na odstresowanie się przed wyścigiem. Biorąc pod uwagę fakt, że nie mogę liczyć na żadne używki, postanowiłem zadzwonić do Pilar. Przynajmniej do tego się nadaje.

-Jesteś w domu?- zapytałem kiedy tylko usłyszałem głos dziewczyny po drugiej stronie słuchawki.

-Jasne, że jestem- odparła przesłodzonym, nieco piskliwym głosem.

-W takim razie będę u ciebie za 10 minut- zakończyłem rozmowę i rzuciwszy telefon na siedzenie pasażera, odpaliłem silnik i udałem się w stronę domu Pilar.

***

Była 19:30. Za pół godziny miał zacząć się wyścig. Z dużą szybkością przemierzałem ulice Barcelony, aby jak najprędzej być na miejscu. Ruch na drodze był niewielki. Co jakiś czas dostrzegałem jadący z naprzeciwka samochód lub motocykl. Gdzieniegdzie można było zauważyć młodzież stojącą w jakimś zaułku, staruszkę powoli kroczącą chodnikiem, pary spacerujące obejmując się wzajemnie czy dzieci, które niechętnie wracały do domu z boiska. Zazdrościłem im tego beztroskiego życia, kiedy jedynym zmartwieniem było to, że mama za wcześnie zawołała nas na obiad. Dzieciństwo to chyba jedyna rzecz, jaką chciałbym pamiętać w swoim życiu. Zabawy do późnego wieczora z kolegami. Oglądanie meczów piłki nożnej z tatą. Mamę zmuszającą mnie do jedzenia warzyw. Babcię, która cerowała moje spodnie, aby rodzice nie dowiedzieli się, że je zniszczyłem. No i przede wszystkim dokuczanie mojej młodszej siostrze i jej koleżankom. Kto by pomyślał, że dla Cesca Fabregasa, przytulenie dziewczyny było kiedyś najgorszą rzeczą ze wszystkich, nie mówiąc już o całowaniu ich. Na samą myśl o tym, moje usta wygięły się w szczerym uśmiechu. Niestety to wszystko jest już przeszłością. Czymś, co nigdy nie powróci. Tego już po prostu nie ma.   

Skręciłem w lewo i po chwili moim oczom ukazał się tłum stojący niedaleko białej linii startowej. Zwolniłem i powoli mijałem ludzi, którzy rozsuwając się na boki robili mi miejsce. Wzrok wszystkich dziewczyn skupiony był na mnie, natomiast oczy mężczyzn dokładnie oglądały mój motor. Nie dziwię im się, jest co podziwiać. Czarny lakier jak zawsze błyszczał, a silnik wydawał warkot, który był muzyką dla moich uszu. Nieco dalej dostrzegłem Marc`a i Diego, którzy opierali się o swoje maszyny, a przed nimi stały skąpo ubrane dziewczyny. Jak się okazało, była tam również Pilar. Podjechałem do nich, zgasiłem motocykl i zdjąwszy kask, przywitałem się. Nie dane nam było zbyt długo porozmawiać, gdyż zaraz ogłoszono, że czas zająć miejsca. Skierowaliśmy się do białej linii, wcześniej oddając dziewczynom kaski. Nigdy nie ścigaliśmy się w nich, gdyż po pierwsze ograniczały widoczność, i nie pozwalały na szybką reakcję, a po drugie- tak było więcej adrenaliny.

Zatrzymałem się przy samej linii. Po mojej prawej stronie był Diego, obok niego Marc, a po lewej dwóch innych uczestników. Jeden z nich przez parę sekund intensywnie wpatrywał się we mnie. Widziałem na jego twarzy wyraźną pewność siebie. Jakby wiedział, że to on wygra. Nie wiem czym mogłoby to być spowodowane, w każdym razie, czeka go niespodzianka. Bo ja na pewno nie poddam się bez walki, a od dłuższego czasu, mało kto ze mną wygrywa.

Już po chwili przed nami stanęła dziewczyna, ubrana w skórzane leginsy, krótką bluzkę i kurtkę ze skóry. Rozłożyła na boki ręce, w których trzymała dwie czarno-białe chorągiewki. Mój wzrok i umysł koncentrował się tylko i wyłącznie na trasie, którą mam do pokonania. Kilka sekund później, w uszach rozbrzmiał mi dźwięk pistoletu, a chorągiewki powędrowały w górę. Ruszyłem jako pierwszy- niezawodny refleks. Wystarczyło kilka sekund, aby licznik wskazywał 100 km/h. Nie zamierzałem jednak na tym poprzestawać. To tylko próbka moich możliwości. Uwielbiałem ten stan, kiedy czułem się, jakbym latał. Nic się dla mnie wtedy nie liczyło. Nie dane mi było jednak dłużej się tym nacieszyć, gdyż spostrzegłem, że inny motor jest coraz bliżej mnie. Przyspieszyłem, ale to nie wystarczyło. Facet, który lustrował mnie na starcie, siedział mi praktycznie na ogonie. Zobaczyłem, że droga gwałtownie skręca. Wiedziałem, że jeżeli za bardzo zwolnię, to on mnie wyprzedzi, natomiast gdybym wjechał w ten zakręt ze zbyt dużą prędkością, prawdopodobnie wylądowałbym na ścianie. No cóż, kto nie ryzykuje, ten nie ma. Jechałem 170 km/h. Zwolniłem do 140, ale to i tak było za szybko. Mój motor niebezpiecznie zaczął ślizgać się na boki. Widziałem jak on mnie wyprzedza. Za wszelką cenę chciałem utrzymać się na drodze i chyba cudem mi się to udało. Znów przyspieszyłem, chcąc dogonić rywala. Kiedy dostrzegł mnie tuż za sobą, jego mina była bezcenna. Chyba nie wiedział na co się pisze ścigając się ze mną. Do mety zostało już niewiele. Trzeba było wszystko postawić na jedną kartę. Spojrzałem na licznik 180 km/h, a wskazówka nadal się unosi. Już po chwili znajdowałem się na równi z nim. Musiałem to wygrać. Zawsze wygrywam. Krzyki tłumu się nasilały, a przed oczami zauważyłem białą linię i dziewczynę stojącą na środku. Dojechałem jako pierwszy. Wygrałem dosłownie o pół długości motocykla. Mijając metę zacząłem powoli zwalniać, aby następnie się zatrzymać i móc odebrać należyte gratulacje, no i oczywiście nagrodę. Nagle poczułem jak ktoś uderza w moje tylne koło, a motor wpada w poślizg. Nie byłem w stanie nic zrobić, nie mogłem zareagować. Po chwili czułem tylko piekący ból na twarzy, w okolicach żeber i na rękach.

-Co do chuja?- jęknąłem powoli podnosząc się do góry. Najpierw spojrzałem na motor, który był tylko porysowany, a później zobaczyłem jego. Siedział na motorze i patrzył na mnie z kpiącym uśmiechem. Kim on do cholery był?!

Mimo bólu, który niemal rozrywał mnie od środka, pewnym krokiem ruszyłem w jego stronę. Chciał wojny ze mną? Okej. Gratuluję odwagi, współczuję głupoty. Zanim jednak zdążyłem zetrzeć mu ten uśmiech z twarzy, zobaczyłem jak wszyscy podbiegają do swoich pojazdów i odjeżdżają.

-Psy jadą!- ktoś krzyknął, czym jeszcze bardziej wzbudził panikę.

Szybko zrezygnowałem ze swoich planów i podbiegłem do motoru. Podniosłem go z ziemi i wsiadając próbowałem odpalić. Raz, drugi, trzeci i nic.

-No kurwa, błagam nie teraz!- warknąłem pod nosem, coraz wyraźniej słysząc policyjne syreny.

Nadal usiłowałem uruchomić silnik, ale na darmo. W pewnym momencie oślepiły mnie światła samochodu. Wiedziałem, że jeżeli mnie złapią będzie po mnie. Już raz siedziałem, nie mam zamiaru wracać do tego gówna! Ostatni raz spróbowałem ruszyć i wreszcie coś załapało. Niestety kiedy wyjechałem na główną ulicę, zaraz za mną jechali moi "koledzy". Musiałem jak najszybciej ich zgubić. Skręciłem w pierwszą lepszą uliczkę i szukałem miejsca, gdzie mógłbym się schować. Dopiero po kilku minutach zorientowałem się gdzie jestem. Przecież to tutaj dzisiaj odwoziłem Jazlyn.  Nie znajdując w głowie lepszego pomysłu, postanowiłem złożyć jej nieoczekiwaną wizytę, jednak najpierw musiałem na chwilę zgubić towarzystwo.

______________________________________________________________________

Wydaje mi się, że ten rozdział jest nieco dłuższy od poprzedniego :) Dzisiaj większość jest pisana z punktu widzenia Cesca. Pojawiło się trochę wspomnień z przeszłości. Co o nich myślicie ? Zapewniam, że w kolejnych rozdziałach będzie tego więcej. Mam nadzieję, że ze mną zostaniecie.

Robiłam wszystko, żeby dodać rozdział dzisiaj, bo później znów nie miałabym na to czasu. Tak więc mam nadzieję, że zrobiłam Wam miłą niespodziankę na początek dnia. 

PS. Nawet podoba mi się to, co napisałam, a to nie zdarza się często. :p

No i tradycyjnie temat Barcy.

Dziś niestety nie na wesoło- wręcz przeciwnie. Za nami dwa mecze, a raczej dwie porażki. Liga Mistrzów znikła za gęstą mgłą, a La Liga może stać się złudnym marzeniem, tak jak i Puchar Króla. Zapierałam się rękami i nogami, że to przejściowy kryzys, ale niestety wygląda trochę inaczej. Trzeba zmian, na które nie ma pozwolenia przez dwa okna transferowe. Jak już się wali, to wszystko naraz... 

Po dzisiejszym meczu moje serce pękło i rozpadło się na małe kawałeczki. Tylko powrót wspaniałej Barcy może to naprawić. VeB ! <3 

Na koniec, chciałabym jeszcze polecić Wam trzy blogi, które ostatnio zaczęłam czytać i bardzo mi się spodobały :)

1) Welcome home, Cesc

2) Queriendote en mis brazos sin poderte tener

3) Kill her