Chapter VII.

ZAPRASZAM DO ZAKŁADKI "LIEBSTEN BLOG AWARDS" !

J A Z L Y N

Wieczór. W końcu mogę odpocząć. Jak tylko wróciłam do domu, zabrałam się za przygotowania do jutrzejszych zajęć. Studia dziennikarskie zawsze były moim marzeniem i to chyba tylko dlatego na nich wytrzymuję. Ja nie wiem, czy ci wszyscy wykładowcy myślą, że my nie mamy życia prywatnego? Otóż uwaga- mamy ! Chociaż moje ostatnimi czasy jest bardzo ubogie. Ograniczam się tylko do spotkań z Cath, bo na nic innego nie mam czasu. No, może poza pojedynczymi imprezami, które nie zawsze kończą się dobrze. O ile wiecie, co mam na myśli... 

Po godzinach intensywnej nauki stwierdziłam, że i tak nic więcej nie wejdzie mi do głowy, bo oczy same mi się zamykają. Odłożyłam wszystkie zeszyty, kartki i książki na skraj biurka i wyciągnąwszy z szafy piżamę, poszłam wziąć szybki prysznic. Nic nie działało na mnie tak odprężająco, jak strumienie wody spływające po moim ciele. Nie chciałam przerywać tej chwili, ale wiedziałam, że jeżeli za chwilę nie pójdę spać, to jutro nie wstanę na zajęcia albo, co gorsza, na któryś zasnę. Umyłam się moim ulubionym truskawkowym żelem, nałożyłam szampon na włosy i spłukawszy go, wyszłam z kabiny i owinęłam się w ręcznik. Nie chciało mi się suszyć włosów, więc zawinęłam je w drugi ręcznik, aby trochę przeschły. Założyłam na siebie wcześniej przygotowane spodenki i trochę za dużą koszulkę, które pełniły funkcję piżamy. Umyłam zęby i rozpuściwszy włosy wyszłam z łazienki.

Zanim położyłam się do łóżka, poszukałam telefonu żeby włączyć budzik. Zerknęłam na zegarek, a z moich ust wydobył się jęk bezsilności. 00.30 ! Jak ja mam się wyspać w 5 godzin ?! To będzie cud, jeżeli nie odlecę na żadnych wykładach. Nie zwlekając dłużej położyłam się na łóżku i szczelnie okryłam kołdrą, ponieważ zapomniałam zamknąć okna, a nie chciało mi się już wstawać aby to zrobić.

Przez dobre 15 minut usiłowałam zasnąć, ale uniemożliwiał mi to dźwięk, który wpadał do mojego pokoju przez otwarte okno. Brzmiał jak syreny policyjne, czy coś. W każdym razie skutecznie rujnował cały mój spokojny sen. Już miałam wstać i zamknąć to cholerne okno, ale wszystkie odgłosy ustały. Westchnienie ulgi opuściło moje usta. Przewróciłam się na bok i ponownie spróbowałam zasnąć. Jak na złość teraz wszystko mi przeszkadzało, gniotło i uwierało. Super, po prostu cudownie ! Znów położyłam się na plecach i przyciskając poduszkę do twarzy krzyknęłam w akcie desperacji. Przed chwilą mało brakowało, a usnęłabym przy biurku, a teraz jest wręcz przeciwnie. Co ze mną jest nie tak ?

Minuty mijały, a ja nadal nie mogłam zasnąć. Co chwilę tylko zmieniałam pozycję, licząc na to, że sen w końcu nadejdzie. Do moich uszu znów dobiegł jakiś dźwięk. Tym razem brzmiało to jak uderzenie. Pomyślałam, że to jakieś zwierzęta na polu hałasują, więc nie przykułam do tego większej uwagi. Dopiero jak powtórzyło się to po raz drugi i trzeci i odgłosy były coraz wyraźniejsze, wyskoczyłam z łóżka jak poparzona. Stanęłam pod drzwiami i patrzyłam w stronę okna. Kiedy zobaczyłam rękę wślizgującą sie przez uchylone okno i przekręcającą klamkę, moje ciało doznało nagłego paraliżu. Mózg krzyczał "uciekaj idiotko!", ale nogi miały to totalnie gdzieś. Serce zdawało się wyskoczyć z klatki piersiowej, a oczy patrzyły z zupełnym niedowierzaniem, podczas gdy jedna noga tego człowieka znajdowała się w moim pokoju, a w ślad za nią podążała druga i reszta sylwetki. Przymknęłam oczy licząc na to, że gdy je otworze, wszystko okaże się wytworem mojej wyobraźni. Niestety nie zadziałało to w ten sposób. W zamian  za to, jedyne co zobaczyłam, to Cesc Fabregas stojący z dość kwaśną miną. No tak, mogłam się domyślić. Odetchnęłam z ulgą, chociaż nie wiem czy to był właściwy odruch.

-Czy ty jesteś normalny?!- krzyknęłam. Przez tego palanta omal nie dostałam zawału! Boże, czego on ode mnie jeszcze chce? Zwłaszcza o 2 w nocy !

-Zamknij się, bo ktoś usłyszy- warknął podchodząc bliżej. Nie no, on nie może być normalny. Nie dość, że włamuje się oknem do mojego pokoju, to jeszcze mnie będzie uciszał, bo "ktoś usłyszy".

-No i dobrze, że usłyszy! Zacznijmy od tego, że Ciebie nie powinno tu być! Czego ...- i w tym momencie zobaczyłam, że cała jego twarz jest podrapana i zakrwawiona, a biała koszulka, którą miał na sobie również była poplamiona krwią.-Boże, co ci się stało?- szepnęłam robiąc wielkie oczy.

Nie czekałam na jego odpowiedź, bo pewnie i tak by ona nie nastąpiła. Poszłam do łazienki po ręcznik oraz miskę z wodą i po chwili wróciłam do pokoju.

-Siadaj- patrzyłam jak z nieodgadnionym wyrazem twarzy podchodzi do łóżka i siada na wskazanym miejscu.

Zamoczyłam ręcznik i wodzie i delikatnie przyłożyłam do jego rany. Usłyszałam syknięcie wydobywające się z jego ust.

-Oh, teraz boli? Trzeba było pomyśleć o tym wcześniej- zakpiłam. Nie mogłam się powstrzymać, ten facet był strasznie denerwujący.

-To nie była moja wina, więc nie musisz by taką suką- chyba dopiero po chwili zorientował się co tak naprawdę powiedział.

-Gdybym była suką, to teraz zamiast ci pomagać, zdawałabym relacje policji z tego, jak ktoś włamał się do mojego pokoju, więc zamknij się albo uważaj na to co mówisz. Osobiście wolałabym, abyś wybrał opcję numer jeden.

Kiedy skończyłam oczyszczać jego twarz, cały ręcznik i woda były w kolorze czerwonym. Wzięłam obie rzeczy i poszłam z nimi do łazienki, aby je wymienić na świeże. Wchodząc do pokoju, trochę lepiej mu się przyjrzałam. Oczywiście tyle, na ile było to możliwe. Siedział na łóżku z łokciami opartymi o kolana. Był lekko pochylony do przodu, a jego głowa była podniesiona do góry. Czułam jak dokładnie bada wzrokiem każdy mój ruch. To było trochę krępujące, w sumie sama jego obecność była dla mnie krępująca.

-Zdejmij koszulkę- powiedziałam cicho, odwracając wzrok w drugą stronę. Byłam pewna, że moje policzki właśnie przybrały kolor intensywnej czerwieni.

-Myślałem, że jesteś bardziej niedostępna- mruknął obojętnym tonem, ale ja dobrze wiedziałam, że świadomie robi wszystko, żeby zawstydzić mnie jeszcze bardziej i w głębi duszy ta sytuacja cholernie go bawi.

-Jesteś debilem z wyboru, czy już się taki urodziłeś?- chciałam stwarzać chociaż pozory zupełnie nieporuszonej jego zachowaniem, ale ten facet ma w oczach jakiś pieprzony rentgen, bo po chwili usłyszałam jego śmiech dochodzący zza pleców.

-Już Ci to raz powiedziałem, ale jesteś cholernie urocza kiedy się denerwujesz- chyba wolałam go kiedy milczał. Tak, wtedy był zdecydowanie do wytrzymania.

Puszczając jego słowa mimo uszu, namoczyłam ręcznik, odwróciłam się w jego stronę i.. zamarłam. Stał przede mną, bez koszulki, z lekkimi zadrapaniami na brzuchu, ale... jakim brzuchu! Opalony, umięśniony tors, gdzieniegdzie był ubrudzony krwią. Nisko opuszczone spodnie odsłaniały szare bokserki z białym paskiem od Calvina Kleina. Tatuaże na rękach wyglądały cudownie, a jego...

-Zrób zdjęcie, będzie na dłużej- z transu wyrwał mnie rozbawiony głos Fabregasa. Brawo Jazlyn, znowu wyszłaś na idiotkę.

Nie mówiąc nic więcej, podeszłam do niego na miękkich nogach i trzęsącymi się rękoma zaczęłam wycierać krew i oczyszczać rany na jego ciele. Staliśmy bardzo blisko, za blisko. Bałam się podnieść głowę do góry, żeby nie spojrzeć w jego oczy. Nagle poczułam jak jego ręce spoczywają na moich biodrach i przyciągają mnie bliżej. Serce dostało szaleńczego galopu i biło tak głośno, że miałam wrażenie jakby było je słychać w całym pokoju. Oderwał jedną rękę z biodra i przyłożywszy palec do mojej brody, skierował ją w górę. Na początku uciekałam wzrokiem na boki, ale po chwili zatopiłam się w jego czekoladowych tęczówkach. Teraz wydawały mi się jakieś inne, spokojne i z tajemniczą iskrą w środku. Jeździł nimi po całej mojej twarzy i lekko zaciskał szczękę, aż nie zatrzymał się na moich ustach. Odległość między naszymi głowami malała. Nie wiedziałam, czy mam mu na to wszystko pozwolić czy powinnam natychmiast go odepchnąć. Zanim jednak zdążyłam sobie na to pytanie odpowiedzieć, jego wargi delikatnie musnęły moje. Zdecydowanie nie protestowałam, a co gorsza, nie miałam takiego zamiaru. Po chwili znów mnie pocałował, ale tym razem już inaczej. Przejechał językiem po mojej wardze, a ja wpuściłam go do środka. W moim brzuchu wybuchło stado motyli, a nogi się ugięły. Gdyby nie to, że mnie trzymał, prawdopodobnie bym upadła. On chyba to zauważył, ponieważ poczułam jak delikatnie się uśmiecha. Nie zwracając na to większej uwagi, objęłam jego szyję rękoma, a on przeniósł swoje na moje pośladki, podnosząc mnie do góry i obróciwszy się do tyłu, położył na łóżku, a sam opadł na mnie. Wiedziałam, że to, co robię nie jest najodpowiedzialniejsze, chwilowo o to nie dbałam. To wszystko było takie dziwne, szalone i nieodpowiednie, a mimo to chciałam, żeby trwało. Dopiero, kiedy jego dłoń wsunęła się pod moją bluzkę i dotknęła nagiego brzucha, postanowiłam to przerwać. Nie chciałam, żeby to zaszło za daleko, a za chwilę tak właśnie mogłoby być. Położyłam ręce na jego ramionach i odepchnęłam delikatnie do tyłu.

-Nie powinniśmy...- wyszeptałam, kiedy w końcu zaczerpnęłam trochę więcej powietrza.

Wstałam z łóżka i poprawiłam koszulkę, która trochę się wygniotła. Cesc zrobił to samo, z tym, że on swoją koszulkę dopiero założył na siebie, co pomogło mi się skupić na tym, żeby trzymać dystans. Fabregas miał chyba trochę inny tok myślenia, bo znów zbliżył się do mnie, ale tym razem patrzył prosto w moje oczy.

-Podobam ci się- stwierdził pewnym głosem, a na jego ustach zagościł cwaniacki uśmiech. Stary Cesc wrócił, a mi to już tak bardzo nie przeszkadzało.

-Pff, chciałbyś..- prychnęłam i lekko szturchnęłam jego ramie, na co on zareagował śmiechem.

-Nie martw się, ty też mi się podobasz- odparł i mrugnął do mnie okiem, po czym odwrócił się i sięgnął po swoją skórzaną kurtkę.

Patrzyłam na niego i mimowolnie się uśmiechałam, oczywiście tak, żeby nie mógł tego zauważyć.

-O której kończysz jutro zajęcia?- zapytał jednocześnie zakładając kurtkę na ramiona.

-Skąd wiesz, że studiuję?- zmarszczyłam czoło. Nie przypominam sobie, żebym mu o tym wspominała, więc to było trochę dziwne.

-Kojarzysz faceta, z którym spotyka się twoja przyjaciółka?

-Tak, ale co to ma ze sobą wspólnego?

-To, że Marc i ja znamy się bardzo dobrze- uśmiechnął się tak, że moje serce w jednym momencie stanęło, a w drugim znów zaczęło być jak szalone- więc, o której?

-O 14- odparłam i patrzyłam jak idzie w stronę okna, wyciągając papierosa z paczki, którą zaraz z powrotem włożył do kieszeni.

-Będę na ciebie czekał pod uczelnią.

I tyle. Nie czekając na żadne słowo z mojej strony, zeskoczył z okna na daszek, a później na ziemię i zniknął.

C E S C

Byłem tak cholernie zmęczony, że nie miałem nawet siły wziąć prysznica. Zdjąłem z siebie brudne ubranie i rzuciłem w kąt pokoju, po czym położyłem się do łóżka. Jedyne o czym teraz marzyłem, to długi sen, zwłaszcza, że wszystko mnie bolało. Zastanawia mnie kim był ten skurwysyn, przez którego prawie złapały mnie gliny. Jeszcze tego by mi brakowało... Całe szczęście, że udało mi się ich zgubić.

No właśnie, Jazlyn. To, co się stało było takie, dziwne, inne. Sam siebie nie kontrolowałem, co mi się nigdy nie zdarzyło. No przynajmniej przy żadnej dziewczynie, nawet kiedy byłem pijany. To chyba przez tą całą akcję z wyścigiem. Już dawno nie czułem takiej adrenaliny.  Chociaż nie powiem, podobało mi się to, jak na mnie reaguje. Sam nie wiem dlaczego się z nią umówiłem, ale  coś mnie do niej ciągnie. Wydaje się być inna niż wszystkie te dziewczyny, które widzę w klubie. Wiem, że jej się podobam, chociaż ona próbuje to ukryć. No właśnie... Nie rzuca się na mnie jak idiotka, nie wskakuje do łóżka.  Jest to dla mnie dziwne, bo jeżeli ja czegoś chce, to po prostu to biorę. Czymś, co najbardziej w niej polubiłem jest chyba fakt, że jej ciało zupełnie nie współgra z jej umysłem, jeżeli chodzi o to, jak zachowuje się przy mnie. Stara się być obojętna, a kiedy tylko ją dotknę, przez jej ciało przechodzą dreszcze. W sumie, to ja sam do teraz czuję jej dłonie błądzące po moim ciele i paznokcie delikatnie drapiące mój kark. Trochę żałuję, że skończyło się tylko na tym, ale nie chciałem jej przestraszyć. Muszę najpierw zdobyć jej zaufanie, a później brać co chcę. No proszę, tego Cesc Fabregas jeszcze nie robił. 

__________________________________________________________________

Nawet nie wiecie jak bardzo się cieszę, że udało mi się napisać caaaały nowy rozdział ! Mam nadzieję, że ktoś chociaż w połowie podzieli mój entuzjazm :D W każdym razie, nie wiem czy moja wena wróciła na czas dłuższy, czy tylko na chwilę, but I don`t care. Piszę, póki jest ;)

Co do rozdziału, to nawet mi się podoba (ciekawe jak długo tak będzie), ale od razu mówię, że dopiero co skończyłam go pisać i w sumie nawet nie sprawdziłam czy są błędy, więc jakbyście jakieś znaleźli to dajcie znać :D

Baardzo proszę o komentarze. Kilka dni temu miałam urodziny, więc zróbcie mi taki spóźniony prezent i dobijcie do 15 ? Byłoby pięknie :D

PS. Kto się zgodzi ze mną, że ten człowiek jest niesamowity ?<3