The Last...

Hej. Zdaję sobie sprawę z tego, że w poprzedniej notce pisałam, ze nie zawieszam bloga, ale niestety sytuacja uległa zmianie. Nie chcę się jakoś specjalnie tłumaczyć, bo wiem, że to nic nie zmienia i pisałam to wiele razy, niestety obawiam sie, że tym razem ogłaszam definitywny koniec tego bloga. Za miesiąc zdaje maturę więc teraz nie ma najmniejszych szans na to, żeby cokolwiek się tutaj pojawiło. A później? Sama nie wiem, może. Ostatnio nie mam żadnego pomysłu na ciąg dalszy, nawet na własne życie nie mam pomysłu, a co dopiero na życie bohaterów xd Możliwe, że po maturach odejdzie stres i spłynie na mnie morze weny, co sprawi, że blog będzie kontynuowany, ale nie łudziłabym się. Prawda jest taka, że treść tego opowiadania już dawno odbiegla od moich początkowych planów, więc automatycznie pisanie tego bloga przestało sprawiać mi przyjemność. Ale! Żeby nie było, że narzekam i narzekam. Na 100% będzie mi brakowało tej historii, bo w jakimś stopniu ją polubiłam. Przede wszystkim jednak będzie mi brakowało Was. Cudownie było czytać te wszystkie piękne słowa na temat tego, co piszę, jak piszę. To było niesamowite dla mnie, że po pierwsze blog ma tyle wyświetleń, a po drugie, że komuś się podoba moje wyobrażenie "idealnego-nie idealnego" świata, w którym główną rolę odgrywa mój ukochany piłkarz oraz ulubiona aktorka z dzieciństwa. Bohaterowie nie zostali tu dobrani przypadkowo. Generalnie rzecz biorąc, w tym blogu nie ma nic przypadkowego. Jest on dla mnie bardzo ważny, ale to pozostawię dla siebie. Jak zwykle się rozpisałam- mój słowotok daje o sobie znać. Przepraszam te osoby, które cierpliwie czekały na rozdział. Jeszcze raz dziękuję za wszystkie miłe słowa i za wyrozumiałość, którą nie raz testowałam do granic możliwości.
Mam nadzieję, że jeszcze tu wrócę, ale narazie się z Wami żegnam :)